Interlingua/Putin e le suicidio del UE como in le Grecia antique
Putin e le suicidio del UE como in le Grecia antique
per Pino Arlacchi (ab "Il fatto quotidiano" 16-4-2025, traducite per le IA Chat-GPT).
Le Europa de hodie es affligite, como le Grecia antique, per disegualtates e fracturas: illo se extingue, proque ha cadite in le manos de élites decadente, preoccupate solmente de lor proprie supervivientia.
Con su plano insensate de rearmamento, le élite actualmente al poter in Europa occidental tenta de crear un “menacia russe” que existe solmente in su delirios, e que servi a celar su incapabilitate de jocar le ver partita — un partita totalmente interne al Europa mesme.
Es le partita del lento e inexorabile impovrimento de su population a favor de poch privilegiates, que dura jam un medie seculo. Es le partita del perdita del energia vital del continente, cata vice plus insulate in un planeta plus tosto dominate per le aspirationes al emancipation e pace que per le Occidente.
Le projecto europee, concipite post 1945 como reaction a duo guerras mundial que habeva portate Europa al margine del autodestruction, ha exhaurite su impulso propulsive. Illo non es plus un grande plano de pace e prosperitate compartite. Illo se ha corrupte e convertite in un “cupio dissolvi”, in un nove impulso suicidal.
Que altere pote esser, si non un voto insensate verso le morte, le attacco que le oligarchia del occidente europee lancea contra un altere parte del Europa — le Russia — un pais dotate de armas de destruction de massa capace de annihilar tote le civilisation europee?
E si Russia decideva de prender seriemente le menacia de aggression lanciate ab Bruxelles, ager per anticipation, e prender le initiativa, in vice de attender vinti annos como in le caso de Ukraina? Pro le momento, Putin pare inclinate a considerar le declarationes de von der Leyen e le hysterias anti-russe del Parlamento Europee como nihil plus que vaniloquio. Ma in le caso contrario, io non crede que le fin del Europa se realisarea lentemente, in le curso de seculos o generationes, como eveniva a su casa-matre, le Grecia classic, extinguite pro le mesme rationes absurd promovite hodie per le ineptos dirigentes europee.
Non esseva le arcos del invasores persian, ni le hastas macedonian, a extinguer le voce de Athenas, ma le invenenamento gradual de su proprie radices. Le Grecia classic non cadeva sub le colpos de un inimico externe. Illa moriva per un suicidio prolongate, consummate in le curso de guerras fratricide. Le ruina del Grecia antique ancora resona de maniera inquietante e presente — un presentia que nos non pote permitter nos de ignorar.
Le narration traditional que attribue al “menacia persian” le origine del declino hellenic es un simplification historic que non resiste al analyse critic del eventos. Como observava Arnold Toynbee: le civilisationes non mori per assassination, ma per suicidio. Le caso grec inspirava iste maxima, revelante como le systema del *poleis* — le citates-stato — con su extraordinari vitalitate cultural e su profunde contradictiones politic, contineva jam in se mesme le semines de su dissolution.
Le evento catalysator de iste processo de autodestruction esseva sin dubita le Guerra del Peloponneso (431–404 a.C.), un conflicto que lacera le mundo grec per 27 annos, contrapponente Athenas e su Liga Delio-Attic contra Sparta e le Liga Peloponnesiac. Le guerra esseva initiate per Sparta, ma Thucydides — le grande historico e testimonio directemente del eventos — distingueva inter le “ver causa” e le “pretextos immediate”.
Secundo ille, le causa profunde esseva “le crescentia del potentia atheniese e le timor que illo provocava in Sparta”. Athenas habeva transformate le Liga de Delos (nascite como un alliantia defensive in stilo NATO contra le Persas) in un ver imperio maritim cuje naves menaciava le costas del Peloponneso spartan. Assi, ben que formalmente esseva Sparta que declarava le guerra, Thucydides suggeriva que esseva le expansionismo atheniese que rendeva le conflicto praticamente inevitabile. (Esto te rememora qualcosa?)
Le cifras parla per se mesme: Athenas perdeva circa 30.000 citatanos durante le epidemia de peste in 430–429 a.C., un quarto de su population. Le aggression del 415–413 a.C. contra Syracusa — un splendide “polis” sicilian culpabile solmente de facer umbra a Athenas — se concludeva per un disastrose disfacta: 40.000 homines e 200 naves perdite. Quando in 404 a.C. le citate se rendeva a Sparta, su muros esseva demolite, e su habitantes plorava le fin del hegemonia atheniese — e con illo, le fin de un etate de auro del pensamento human.
Como scribeva Luciano Canfora: “Le Grecia classic moriva assi, consumante se in un interminabile succession de guerras, in le qual cata victoria esseva effimere e cata disfacta permanente. Solmente le arte e le pensamento greco superviveva — ma in formas sempre plus separate del realitate politic.”
Al corde de iste autodissolution jaceva un paradoxo irresolvite: le systema del citates-stato, que habeva generate le incredibile florescentia cultural del seculo V a.C., se revelava incapace de evoluer verso formas de aggregation politic plus ample. Cata “polis” defendeva jealosemente su autonomia e libertate (“eleutheria”), considerante le independentia un valor absolute e non negotiabile. Necun pensator grec vadeva plus longe que vage speculationes super un federation del “poleis” de lingua grec.
Non oblidar, a iste proposito, que le patres fundatores del Union Europee considerava le inclusion de Russia como le destination final del cammino verso un Europa extendente del Atlantico usque al Urales. Un cammino ora interrumpite e un projecto collapsate sin remedio. E sin alternativa.
Le lection del cadita del Grecia classic es que necun excellentia artistic o philosophic pote salvar un civilisation cuje direction non sape affrontar le defias politic e social de su tempore. Le civilisationes mori quando perde le capacitate de renovar se ab intra, de rejovenir se — como sta actualmente occurente in China: le pais plus paupere del mundo devenite inter le plus ric in solmente 40 annos, gratias al qualitate de su direction e de su projecto socialista.
Le Europa contemporanee es affligite, como le Grecia antique, per disequalitates e fracturas apparentemente insanabile. Nostre civilisation se extingue proque ha cadite in le manos de elitas decadente, preoccupate solmente de lor proprie supervivientia — promptemente preste a submitter se a patronos externe, e condemnate a devenir victima de lor proprie paranoias.
Si le parte russe del Europa decideva de prender vermente in consideration le menacia armate que le oligarchia del Europa occidental cerca de construction contra illa, le historia se repeterea sub forma de un tragedia ancora plus definitive de celle que destrueva le antiquitate grec. Proque ora le scena es occupate per le apocalypse nuclear.
Ma le historia pare repeter se, usque nunc, sub forma de farce. Sperabilemente.