Sandbox
23. Christiano affronta Apollyon
.1 Ma ora, in iste Valle del Humiliation, le povre Christiano se trovava in grande difficultate. De facto post haber camminate per un breve tracto ille appercipeva un grande inimico qui superveniva per le campo a incontrar le: su nomine es Apollyon.
.2 Alora Christiano comenciava haber timor e a reflecter si regreder o si resister. Ille tamen considerava que ille non habeva alcun cuirasse pro su dorso e ergo ille pensava que volver su dorso verso ille, le poterea dar plus grande avantage a perforar le facilemente con dardos; ergo ille se resolveva aventurar se in ultra a resister.
.3 Assi ille progredeva, e Apollyon le incontrava. Ora le monstro esseva horribile a reguardar. Ecce, ille esseva revestite de squamas como un pisce (e isto es su orgolio), ille habeva alas como un dracon, pedes como un urso, ex su ventre veniva foco e fumo, e su ore esseva como le ore de un leon. Quando ille perveniva ante a Christiano, ille le reguardava con aere de disdigno e comenciava interrogar le.
.4 Apollyon: ``De ubi tu veni e a ubi tu vole vader?. Christiano: ``Io perveni del Citate de Destruction, le qual es le placia de omne males, e io vade a in le Citate de Sion.
.5 Apollyon: ``Alora io comprende que tu es un de mi regnicolas, proque tote ille pais es mie; e io es le principe e le deo de illo [Eph 2:1-3]. Proque ergo tu fugi de tu rege? Si io non me expectarea que tu me da major servicio, io te siderarea tosto con un sol colpo mie.
Christiano: ``Certo io nasceva in tu dominios, ma servir te esseva dur, e on non pote viver con tu salario, nam le salario del peccato es le morte [Rom 6:23]. Ergo, quando io deveniva adulte, io faceva como face le altere personas sollicite, illo es, cercar de meliorar me.
.6 Apollyon: ``Il non ha alcun principe qui assi legiermente consenti de perder su regnicolas, e certo io non vole perder te. Tamen, viste que tu querela de tu servicio e salario, per favor, retorna: si in nostre pais on pote tolerar le expensa, io te promitte hic de dar lo a te. Christiano: ``Io, tamen, me affidava a un altere, illo es, le Rege del Principes: io non esserea loyal si io retornava con te.
.7 Apollyon: ``In isto tu ha cambiate, como dice le proverbio, del mal al pejo. Il es tamen commun pro illes qui se professa su servitores, post un poco, de abandonar le e de retornar a me. Face dunque assi, e tu te trovara ben.
Christiano: ``Io le ha date mi fiducia, e io le jurava mi deber de fidelitate. Como pote io ergo retirar me de isto, e non esser pendibile como traitor?.
.8 Apollyon: ``Tu ha facte le mesmo con me, tamen io es preste a pardonar te si tu nunc te volve e retorna. Christiano: ``Lo que io te promitteva io non lo faceva in mi etate de ration; in ultra, io sape que le Principe sub cuje bandiera nunc io sta, pote absolver me, si, e mesmo pardonar lo que io faceva in conformitate con te. In ultra, o Apollyon destructor, a dicer le veritate, io ama su servicio, su salario, su governamento, su compania e su pais melio que le tue, pro isto cessa cercar de convincer me, io es Su servitor, e io Le sequera.
.9 Apollyon: ``Considera ancora a sanguine frigide lo que tu es preste a incontrar quando tu pervenira a tu destination. Tu sape que in grande parte, Su servitores face un fin multo disagradabile, proque illes es transgressores contra me e mi mores: quante de illes ha essite condemnate a un morte vergoniose; in ultra, tu considera Su servicio melior que le mie, durante que ille nunquam se moveva pro liberar del manos de lor inimicos alcunes inter illes que le serviva. Tamen, como totes sape, quante vices io liberava, sia per fortia, sia per fraude, illes qui fidelmente me serviva, del manos sue e del sues, quanquam prendite per Ille. Assi io te potera liberar!
Christiano: ``Si Ille nunc se abstine de liberar les, Ille lo face a proposito pro probar lor amor, pro vider si illes adhererea a Ille usque al fin. In re pois le disagradabile fin que tu previde pro illes, illes lo considera le fin le plus gloriose nam illes non se preoccupa troppo del liberation presente proque illes attende lor proprie gloria, e illes lo obtenera quando lor Principe vadera gauder Su proprie gloria con illo de su angelos.
.10 Apollyon: ``Ma tu ha jam essite infidel a Su servicio: como tu pote expectar de reciper tu salario?.
Christiano: ``In que, Apollyon, ha io essite infidel a Ille? Apollyon: ``Ante toto, tosto post tu partita, tu restava exhaurite per le fatiga in le Palude del Desperation. Tu cercava liberar te de tu fardello per reprochabile medios, durante que tu haberea debite resister, usque tu Principe te lo levava. Tu te abandonava a un somno abominabile e tu perdeva le cosas preciose que te esseva date. Tu quasi esseva pulsate a vader retro solmente in vider le leones, e mesmo nunc, quando tu parla in re tu viage e in re lo que in illo tu videva e audiva, in toto lo que tu dice e tu face, tu es pulsate solmente per vangloria.
Christiano: ``Tote isto es ver, e tu ha lassate foras mesmo altere cosas; le Principe, tamen, le qual io servi e honora, es misericordiose e preste a pardonar. In ultra, iste infirmitates me affligeva in tu pais; ibi io los contraheva, e per illos io gemeva, e io los regrettava e per mi Principe io ha obtenite le pardono.
.11 Alora Apollyon explodeva in un rabie furiose, e critava: ``Io es le inimico de iste Principe: io odia Su persona, su leges, su populo: io ha exite al proposito de opponer me a te. Christiano: ``Apollyon, presta attention a lo que tu face, nam io sta in le strata del Rege, le strata del sanctitate, ergo, presta attention a te mesme.
(Le lucta)
.12 Alora Apollyon se poneva con le gambas a cata latere del strata e lo occupava in toto, e diceva: ``Io non ha pavor de isto: prepara te a morir, nam io jura, per mi antro infernal, que tu non vadera in ultra e hic io effundera tu anima. Dicite isto, ille jectava un dardo inflammate contra su pectore, ma Christiano habeva un scuto in su mano per le qual ille lo interceptava e assi ille se preveniva contra le periculo de illo.
Alora Christiano, viste que le tempore de reager habeva venite, disvainava su spada, e Apollyon multo rapidemente jectava dardos tanto dense quanto grandine, al quales Christiano non poteva resister, quanquam ille faceva toto pro evitar los. Apollyon le vulnerava al capite, a un mano e a un pede. Isto le faceva regreder un poco. Ergo Apollyon, profitante del occasion, comenciava a persequer Christiano semper plus, ma Christiano reprendeva corage, e ille resisteva le plus virilmente possibile. Iste inflammate combatto durava circa un medie jornata e Christiano se sentiva quasi completemente exhaurite proque ille, a causa de su vulneres, deveniva semper plus debile.
Alora Apollyon, in perciper le opportunitate, comenciava sentir se plus forte e secur del victoria e, luctante corpore a corpore, le dava un fortissime colpo que faceva cader pesantemente a terra Christiano. Isto le faceva glissar via su spada. Alora Apollyon diceva: ``Ora tu es mie!, e con isto ille quasi suffocava Christiano, tanto que ille desperava de superviver.
Tamen, como Deo voleva, durante que Apollyon esseva preste a infliger le colpo de gratia contra ille, Christiano agilemente attingeva su spada e, in prender lo diceva: ``Non jubila contra me, o mi inimico, nam quando io cade, io surgera de novo! [Mic 7:8], e con isto ille lanceava un pulsata mortal, le qual le faceva retroceder como uno qui recipeva un vulnere mortal. Viste isto, Christiano insisteva a colpar e diceva: ``In tote iste cosas nos es plus que conquisitores per ille, le qual nos amava [Rom 8:37-39].
Alora Apollyon extendeva su alas de dracon, partiva volante, e Christiano non le videva plus.
.13 In iste combatto nemo pote imaginar, a minus que ille habeva vidite e audite lo que io habeva experite, qual critos e terribile rugitos Apollyon emitteva durante le lucta; ille parlava como un dracon e, del altere parte, qual suspiros e gemitos erumpeva del corde de Christiano. Durante tote ille tempore io nunquam videva su visage seren, usque ille habeva vulnerate Apollyon con su spada a duplice talio. Alora sin dubita, ille surrideva e reguardava in alto. Ille combatto esseva le plus terribile spectaculo que io unquam videva.
.14 Assi, terminate le battalia, Christiano diceva: ``Io regratiara hic ille qui me liberava del bucca del leon, ille qui me adjutava contra Apollyon, e ille addeva:
.15 ``Grande Beelzebub, le capitano de iste demonio, ille designava mi ruina; ergo a iste fin ille le mandava harnesate, e con rabie, ille diabolo me ingagiava in le lucta. Tamen, le benedicte Michael me adjuvava, e io per iste spada valente le faceva fugir; ergo a Ille io vole exprimer eterne laude, e regratiar e benedicer su sancte nomine pro semper.
.16 Alora un mano le perveniva con alcun del folios del Arbore del Vita, le qual Christiano prendeva e applicava al vulneres le quales ille habeva recipite durante le battalia, e ille esseva immediatemente resanate. Ille alsi sedeva in ille placia a mangiar pan e a biber del bottilia que le esseva date previemente.
Assi refrescate, ille reprendeva su viage, con le spada disvainate in le mano proque, ille diceva, ``io non sape si un altere inimico poterea esser proxime. Tamen, ille non recipeva plus alcun altere affronto de Apollyon per tote le vallea.