Leture bìbliche: Salm 20; 1 Samuel 16:1-13; 2 Corint 5: 6-17; March 4: 26-34 con le vos ëd Paolo Castellina,Marco Moretti, Massimo Marietta, Anin Ferrero, Gianni Marietta
A la ciamo “fiction”, imaginassion an anglèis. A l’é ‘l mond dël teàtr e del cinema, un mond ëd fantasìe e d’ilusion. Ëd përsone amblëttà (ch’a son nen lòn ch’a smijo), a son d’ator ch’a fan na part an dë stòrie imaginà, fàite a pòsta për antërten-e. A-i è contut ëdcò vàire polìtich e ‘d përsonagi dla religion ch’a son ëdcò “d’ator” ch’a parisso ans la sen-a, pa nen për antërten-e ma për ambrojé e serve ij sò tornacont. Le leture bìbliche ‘d costa duminica a gieugo tute an sël contrast an tra aparensa e realità, an tra presusion veuida e d’efèt concret, an tra “fum” e “sostansa”. A l’era pa Sàul, vistos coma ch’a l’era, ch’a l’avìa da esse l’elèt ëd Nosgnor e rè dël pòpol d’Israel, ma David, un gagno ch’a contava bin pòch fin-a an soa famija. Ëdcò l’apòstol Pàul a l’era nen na përson-a ch’a tirava jë sguard, ma meprisà da tanti për vàire rason. Ij sò concorent a fasìo “pì bela figura”, ma a j’ero d’apòstoj fàuss. David e Pàul a l’ero, contut, jë strument che Dé a l’avìa sernù për porté anans ij Sò propòsit ëd salvassion. A j’euj dël mond, fin-a Gesù a l’era antlora un ch’a contava bin pòch, un ch’a campava dla smens ch’a l’era “pcita e da pòch”. E pura…
Prima letura: Salm 20
Ant ël Salm 20 ël pòpol d’Israel a prega për ël bon ésit polìtich e militar ëd sò rè, ch’a-j davo la fiusa. La dinastìa ‘d David a l’era lë strument che Nosgnor a l’avìa sernù e ch’a sarìa staita la figura dël Rè dij rè e dël Signor dij signor: ël Salvator Gesù Crist. Nojàutri, ij cristian, i soma sò pòpol: an Chiel i l’oma fiusa pien-a. “I tnoma për chiel” e i soma për la riussìa pien-a ‘d lòn ch’a l’é anandiasse a fé, sicur che Chiel a vincerà! Cost Salm a podrìa për lòn esse paragonà ai cant ch’a fan ant lë stadi ij sò “supporter”, coj ch’a sosten-o Chiel e Soa squadra, soa echip!
“Che Nosgnor at rësponda ‘nt ël di dël perìcol; che ‘l Dé ‘d Giacòb at buta ‘n sicurëssa! Che Chiel at giuta da Sò santuari e ch’at daga sostegn dal mont ëd Sion. Ch’ a ten-a an considerassion toe oferte e ch’a aceta ij tò sacrifissi complet. Ch’at conceda lòn che tò cheur a l’ha n’anvìa; ch’a daga na bon-a riussìa ai tò propòsit. Che nojàutri i peusso celebré toa vitòria e levé an àut nòstri drapò an nòm ëd nòst Dé. Che Nosgnor a peussa scoté tute toe supliche. Ora i l’hai la certëssa che Nosgnor a darà la vitòria al rè ch’a l’ha sacrà, ch’a-j rëspònd dal santuari dël cel, ch’a-j farà vëdde ij prodis ëd Sò brass vitorios. A-i son coj ch’as fido dij sò cher ëd guèra, d’àutri dij sò cavaj, ma nojàutri i ‘nvocoma ‘l nòm ëd Nosgnor, nòst Dé. Lor a robatran për tèra, ma nojàutri i staroma frem. Dà la vitòria a nòst rè, Nosgnor! Scota nòst crij d’agiut”.
Sconda letura: 1 Samuel 16:1-13 – Samuel a consacra rè David
L’Elèt, col che Dé a l’avìa sernù për guidé ‘l pòpol d’Israel, a l’é trovà e consacrà con d’euli sant rè dal profeta Samuel. An efet, a l’era pa Sàul col che Nosgnor a l’avìa sernù. Sàul a smijava mach ch’a fussa chiel për càusa ‘d soa aparensa ch’a comandava rispet, ma a l’era nen col-lì. Ëdcò la pì part dij fieuj ëd Jessé, che Samuel a l’era andàit për ancontreje për trové ‘l rè neuv d’Israel, a smijavo “mej” che ‘l sò frel pì pcit che lor’a lassavo da banda. Pura, a l’era pròpi chiel, David, ël soasì ‘d Nosgnor. Ëdnans ëd Dé, an efet, a conta pa l’aparensa, ma “ël cheur”.
“Ora, Nosgnor a l’ha dije a Samuel: “It l’has piorà pro për Sàul. I son stàit mi a arprovelo coma ré d’Israel. Adess, ampiniss d’euli d’oliva na fiaschëtta e va a Betlem. Serca n’òm për nòm Jessé ch’a sta ‘nsilà, përchè i l’hai sernù un dij sò fieuj coma rè d’Israel”. Samuel a l’ha dije: “Coma peuss-ne felo? S’a lo ven a savèj Sàul, col-là am massa”. Nosgnor a l’ha replicà: “Pija con ti na manza e dì ch’it-i vas për smon-e ‘n sacrifissi al Signor. Anvita Jessé al sacrifissi, e mi it farai savèj lòn ch’ it l’has da fé. It faras l’unsion da rè a col ch’it dirai mi”. Samuel a l’ha fàit lòn che Nosgnor a l’avìa dije. Quand ch’a l’é rivà a Betlem j’ansian ëd la sità a son vnuje ‘ncontra e a tërmolavo për la tëmma. E a l’han ciamaje: “Ses-to vnù an pas?”. Samuel a l’ha rësponduje: “Èh, i son ëvnù an pas. I son sì për smon-e ‘n sacrifissi a Nosgnor. Purificheve e vnì con mi al sacrifissi”. Anlora Samuel a l’ha fàit ël rit ëd purificassion ëd Jessé e ‘d sò fieuj përchè a l’avìa ‘dcò anvitaje al sacrifissi. Quand ch’a son rivà, a l’ha vëddù Eliab e a l’ha pensà: “L’onzù ‘d Nosgnor a l’é sì dë ‘dnans ëd Chiel”. Ma Nosgnor a l’ha dije a Samuel: “Nò, giudica nen da sò aspet o da soa statura, përché col-li mi i l’hai scartalo. Lòn ch’a l’ha ‘d valor a l’é nen lòn ch’a vëd l’òm. L’òm a varda la figura, a l’aparensa, ma Nosgnor a varda l’ancreus dël cheur”. Peui Jessé a l’ha ciamà Abinadab e a l’ha falo passé dë ‘dnans a Samuel, ma Samuel a l’ha dit: “Gnanca sto-sì a l’é col che Nosgnor a l’ha sernù”. Peui Jessé a l’ha presentaje Samà, ma Samuel a l’ha dit: “Nosgnor a l’ha sernù gnanca sto-sì”. A l’é parèi che Jessé a l’ha fàje passé dë ‘dnans a Samuel set dij sò fieuj, ma Samuel a l’ha dit ëd lor: “Nosgnor a l’ha sernù gnun ëd coj-là”. Ma Samuel a l’ha dije a Jessé: “Sti-sì son-ne tùit ij fieuj ch’it l’has?”. Jessé a l’ha rësponduje: “A-i é ancora ‘l pì cit: adess a l’é ‘n camin a larghé le feje an pastura”. Samuel a-j dis: “Manda a ciamelo, përchè ancheuj i androma nen a mangé fin-a a tant che chiel a riva. Parèj a l’han mandalo a ciamé. A l’avìa ij cavèj ross e j’euj ciair. A l’era pròpi ‘n bel fiolin. Nosgnor a l’ha dije a Samuel: “Ël sernù a l’é chiel! Faje la consacrassion ëd rè!”. Anlora David a l’é butasse an mes ai sò frej, Samuel a l’ha ciapà la fiaschëtta d’euli d’oliva ch’a l’avìa portà e a l’ha onzù David con l’euli. Da col dì-lì lë Spirit ëd Nosgnor a l’é calà con potensa dzora a David. Peui Samuel a l’é tornass-ne a Ramà”.
Tersa letura: 2 Corint 5: 6-17
L’apòstol Pàul, ant ij sò viagi missionari, a l’avìa trovà ‘d gent ch’a vorìo feje concorensa. Coj-lì a l’ero d’apòstoj fàuss ch’a l’avìo tanta popolarità përchè a savìo fé pròpi ‘ìd bej discors e ch’a l’avìo n’aspet vistos. Pàul, a l’opòst, a l’era bass ëd statura e fin-a paticc, mes taref: còsa mai a l’avrìa podù fe? Pura a l’era chiel, che gnun a l’avìa spetass-lo a j’euj dël mond, col che Nosgnor a l’avìa sernù coma un dij portavos pì grand dl’evangeli dël Crist. Ëdcò ancheuj a-i é coj ch’a son “conossù”, ëd “celebrità”. Lòn che pì a conta, contut a l’é la realità “dël cheur”, a l’é esse “conossù” da Dé, Dé a guarda pa a j’aparense. Lòn ch’a conta a l’é “esse na neuva creatura”, na përson-a arnovà da Dé e bogià da Sò Spirit.
A l’é ‘dcò për lòn ch’ i soma sèmper pien ëd fiusa, bele ch’i savoma bin che fin-a a tant ch’ i vivoma an sto còrp-sì i soma nen a ca ansema a Nosgnor. An efet, i vivoma] për la fé, sensa podèj ancora vëdde. A l’é vera: i soma sèmper pien ëd fiusa e i l’avrìo pì car d’emigré dal còrp për andé a vive con Nosgnor. Comsëssìa, tant s’i vivoma ‘nt ël còrp coma s’i n’emigroma, a l’é nòst but feje piasì al Signor. Përchè tuti nojàutri i l’oma da comparì dë ‘dnans al tribunal dël Crist, andoa ognidun a arsèivrà lòn ch’a mérita për ël bin o ‘l mal ch’a l’ha fàit quand ch’a l’era an ës còrp ëd la tèra. A l’é pròpi përchè i comprendoma la responsabilità ‘d pèis ch’i l’oma anvers al Signor, ch’i foma ‘n travaj dur për përsuade la gent. Nosgnor a sà pro ch’i soma sincer e i spero che ‘dcò vojàutri iv na rende cont. I voroma nen torna arcomandene dë ‘dnans a voi, nò. I voroma deve na rason për esse orgojos ëd nojàutri e përchè ch’i peusse rësponde a coj ch’a van an gir a grandegé (ch’a diso d’esse dj’apòstoj strasordinari), lor ch’as vanto dj’aparense e nen ëd lòn ch’a l’han ant ël cheur. Përchè s’a smija ch’i l’avèisso perdù la rason, a l’era për rende glòria a Nosgnor; e se adess i soma rasonèivol, i lo soma për vojàutri. L’un o l’àutr ch’a sia, a l’é l’amor dël Crist ch’an angagia. Dàit ch’i chërdoma che Crist a l’é mòrt për tuti nojàutri, i chërdoma ‘dcò che tuti nojàutri i soma mòrt a la nòstra veja vita. Ël Crist a l’é mòrt për tuti përché coj ch’a vivo grassie a Chiel, a vivo pì nen për lor medésim, ma për Chiel, ch’a l’é mòrt e a l’é stàit arsussità për lor. A l’é parèj ch’i l’oma chità ‘d consideré j’àutri mach da ‘n ponto ëd vista uman. A-i era ‘n temp ch’i consideravo ‘l Crist medésim mach da ‘n ponto ‘d vista uman. Coma ch’a l’é diversa ancheuj la manera ch’i lo consideroma! Sossì a l’é capitane përchè esse an Crist, an comunion con chiel, a veul dì dventé na neuva creassion, quajcòsa ‘d neuv. I l’oma chità ‘d vive a la veja manera e i l’oma comensà na neuva vita!”.
Quarta letura: March 4:26-34 – La smens
An natura a-i é dla smens ch’a smija ch’a conta nen, ch’a l’é “tròp pcita”. As podrìa disse ch’a sìa na smens sensa importansa, ch’a peussa nen fé seurte d’erbo con ëd frùt “ch’a mérito”. Ël fàit a l’é che pròpi da cola pcita smens, quand ch’a l’é sëmnà, ch’a seurto peuj d’érbo bin grand e ch’a prometo bin. Gesù a paragon-a ‘l Regn ëd Dé pròpi con cola smens ëpcita lì. La smens a l’era soens l’oget ëd vàire soe paràbole ch’a fan bin la dëscrission ëd realità dlë spirit: ël regn ëd Nosgnor, che Gesù a l’é vnù për inauguré. Peul esse che cole paràbole a sìo pitòst misteriose e malfé da comprende, ma Gesù a l’é bin dispòst a dëspiegheje ai sò dissépoj ch’a lo stan a sente volenté.
“A disìa ëdcò: “Ël Regn ëd Nosgnor a l’é coma quand n’òm a sëmna dë smens ant la tèra. Tant s’a deurm o ch’a sia dësvij, ëd neuit e ‘d di, la smens a gica e a chërs sensa che chiel a sapia coma. La tèra a dà daspërchila prima l’erba, e peui lë spi e peui, a la fin, ël forment ant lë spi. Quand che ‘l gran a l’é mur, col òm a-i buta dlongh l’amsòira, përchè ‘l temp dl’amson a l’é rivà. A disìa ancora: “A còsa podriom-ne comparisioné ‘l Règn ëd Nosgnor, o con che paragon podriom-ne arpresentelo? A l’é parèj ëd la gran-a ‘d senëvra che, quand as sëmna ‘nt la tèra, a l’é la pì cita ëd tute le smens ch’as campo ‘nt la tèra. Ma apress ch’a l’é sëmnà, a chërs e a ven pì granda che tute j’àutre piante, e a buta fòra ‘d grand branch, tant che j’osej dël cel a peulo fé ij sò ni a soa ombra”. Parèj, con vàire paràbole ‘d costa sòrt, a-j nunsiava la paròla ëd Nosgnor, conforma ch’a podìo capila. A-j parlava nen sensa ‘d parabòle; ma an privà a-j dëspiegava tut ai sò dissépoj”.
Orassion
Nosgnor tutpotent! Ti’t l’has fabricà toa Gesia an sle fondassion dj’apòstoj e dij profeta, dont Gesù a l’é la pera la pì amportanta. Acordane d’esse tant gropà ansema ant l’unità dlë spirit con soa dotrin-a ‘d lor, da podèj dventé nojàutri un templ ch’at sia acetèivol. Për Gesù Crist, nòst Signor, ch’a viv e ch’a regna con ti e con lë Spirit sant, un Dé sol, ora e per sèmper. Amen.
Mùsiche ch’i l’oma dovrà ancheuj ambelessì:
- Let All Mortal Flesh Keep Silence (Christopher Woods)
- Psalmo 20 – Genevan Psalter (Ernst Stolz)
- The Lord Reply in Your Distress (Psalm 20 A, The Book of Psalms for Worship)
- June Night: VII, King David (Ilja Hurnik)
- Signore con amore tu ci chiami (Fabio Baggio)
- I tralci e la vite – reprise (Lorenzo Ghetti Alessandri)
- Trumpet Tune (Henry Purcell, Andrew Crowley)
Leave a Reply