Letura dal lìber ëd Giòb, capìtol 29: «Òh, se mach i podèissa torné andaré!»
(Leture da Giòb, con le vos ëd Paolo Castellina, Gianni Marietta e Marco Moretti).
1Alora Giòb a l’é andàit anans a fé sò discors e a l’ha dit: 2“Òh, podèissa mach torné andaré com ch’i j’era ‘nt ij mèis ëd na vira, ant ij di che Dé am guernava! 3Anlora ‘l lum ëd Nosgnor a splendrìa ‘dzora ‘d mia testa e i podìa marcé ‘nt ël top sensa andé a sbate o a ‘ntrapeme! 4Im aviso dij di ‘d mia gioventura[1] quand che mi i podìa bin dì che Nosgnor a j’era mè amis e ch’a dasìa la protession ch’i l’avìa da manca con mè pare e mia mare[2], 5opura pì anans ant la vita, quand che ‘l Tut-potent a seguitava a steme dacant e ch’i j’ero ansercià da tute mie care masnà; 6o bin quand ch’im lavava ij pé ‘nt ël làit, tant ch’i n’avìo, e la pera dël tòrcc am dasìa torent d’euli d’oliva!
7Coj di-lì a l’ero ij di ch’i andasìa a la pòrta dla sità e ch’i pijava mé pòst an tra ij sò onorà consijé. 8Antlora an vëddend-me, ij giovo as tiravo andré për feme passé e ij vej a s’aussavo an pé. 1Antlora, an mia presensa, ij notàbij a chitavo ‘d parlé e as butavo la man a la boca. 10Vera, lor a parlavo a vos bassa e soa lenga a-j restava tacà al palà, tant ch’am rispetavo.
11Antlora la gent a më scotava con atension e am benedìo e tuti coj ch’am vëddìo a parlavo bin ëd mi 12përchè i andasìa an socors dij pòver ch’a ciamavo agiut e dj’orfanin ch’a l’avìo pa d’assistensa. 13Antlora la benedission dij moribond a calava dzora ‘d mi e i dasìa gòj al cheur ëd le vidoe. 14Tut lòn ch’i fasìa a l’era marcà da l’onestà. Mi i j’era arvestime ‘d giustissia coma s’a fussa na vestimenta. Mè bon giudissi a l’era parèj ‘d na coron-a an sla testa. 15Mi i j’era j’euj dij bòrgno e ij pé djë stropià. 16I j’era ‘n pare për ij povrèt e i sostnìo volënté la càusa dij forësté[3]. 17I jë sciapava ‘l moro a la gent grama, fasendje tombé la preja dai sò dent.
18Antlora i pensava: “I andrai a meuire an mia ca e ij mè di a saran tanti parèj dij granin ëd la sabia, 19përchè mi i son tanme n’erbo ch’a slonga soe rèis fin-a ‘nt l’eva e che ij sò branch a son sèmper bagnà da la rosà”.
20Am conferìo sèmper d’onorificense neuve e mìa fòrsa as arnovava di apress di[4]. 21La gent a scotava ij mè consèj e a spetava mach che mi i durbèissa la boca për parlé, 22e dòp ch’i l’avìa parlà a l’avìo pì gnente da gionteje përchè a l’ero bin sodisfàit dij consèj ch’i l’avìa daje. 23A më spetavo parèj ëd la pieuva e a beivìo mie paròle tanme ‘n teren sèch la rosà dla prima. 24Quand che lor a j’ero dëscoragià mè sorìs a-j dasìa fòrsa e mè sguard d’aprovassion a l’era ‘d grand pressi për lor. 25S’i andasìa an tra ‘d lor am dasìo sempre ‘l prim pòst. A më smijava d’esse ‘n rè an mes ai sò soldà, ma i j’era mach un ch’a consolava ij sagrinà.
Dal lìber ëd Giòb, capìtol 30, dal versèt 9 al 17 – «Giòb a parla dla miseria anté ch’a l’é tombà»
9Adess mi i son ëdventà ‘l sogèt ëd soe canson grossere e ‘d soe fàule fàite a pòsta për mincioneme. 10A l’han ghignon ëd mi a më schivio pì ch’a peulo dòp ch’a l’han ëspuvame an facia. 11E lolì përchè Dé a l’ha arlamà la còrda ‘d mè arch[1] e a l’ha campame giù për tèra. Soa lenga am parla contra pròpi da sfacià an mia presensa. 12Cole canaje am dan contra sensa onta e a më scasso da leugh a leugh. A buto ‘d tràpole an sël mè senté. 13A l’han blocà ij mè vieuj e a fan tut lòn ch’a peulo për dësbarassesse ‘d mi. Lor a san che gnun a më vnirà an agiut. 14Am sàuto adòss coma ‘d làder ch’a l’han duvertasse ‘n passagi ‘nt ël mur, a s-ciòdo d’an mes ëd le ruin-e. 15Adess i vivo ‘nt ël teror. Ël vent a l’ha bofà via mè onor e boneur; a l’é sparì tanme na nìvola.
17Im sento coma se m’avèisso s-ciancà l’ànima da mè còrp e ij patiment a ampinisso ij mè di. 18La neuit am fora j’òss e ij dolor ch’am grevo am lasso pa deurme. Con sò grand podèj Dé am ciapa për la ròba; a më strenz coma ‘l colèt ëd mè càmus 19Nosgnor a l’ha campame ‘nt la pàuta; i son dventà mach póer e sënner.
https://pms.wikisource.org/wiki/La_Bibia_piemont%C3%A8isa/Testament_Vej/Giob/Giob_29
Leave a Reply