Duminica 24 Gené 2021 – Tersa duminica apress l’Epifania
Leture bìbliche: Salm 62:1-14; Giona 3:1-10; 1 Corint 7:29-31; March 1:14-20
L’Evangeli ‘d Gesù Crist a l’é pa na religion ëd consolassion ch’an fà scapé da la realità, ma na fòrsa ‘d trasformassion ëd la realità ch’a ìmplica sacrifissi e angagg. S’a l’é bin fondà an sij propòsit arvelà ‘d Nosgnor e a-j ambrassa con fiusa, col-lì a sarà n’angagg ch’a sarà mai inùtil. Le leture bìibliche ch’i foma ancheuj, an prim leu a stabilisso col ch’a sìa ‘l fondament sicur ch’i dovoma pogeie ij pé. A dan l’evidenza, peuj, ant la sconda e quarta letura, a coma ‘l mëssagi dl’Evangeli a sia n’apel al pentiment, l’é a dì a chité në stil ëd vita d’ilusion ch’a porta mach a la ruin-a. La tersa letura an ciama, a la fin, a anvestì nòstra vita an lòn ch’a l’é permanent, durèivol e a dé nen tanta importansa a lòn ch’a l’é transitori, ch’a vnirà a la fin. Sossì a l’é përdabon n’apel a esse realista ‘d manera costrutiva.
I. Salm 62:1-14
A son tante le fòrse ch’a buto a l’arzigh nòstra integrità dël còrp, ëd la ment e dlë spirit, ma a peudo fene gnente se nojàutri i trovoma an Nosgnor Dé nòstra rocafòrt. I podoma pa fidess-ne dle speranse veude che cost mond a në smon-a. Verificoma d’esse an comunion con ël Dé ver e ch’a viv, parèj coma ch’a l’é testimonià ant j’espression dël cherdent antich ch’a l’ha scrivù cost Salm per nòstra istrussion.
“Mìa ànima a treuva sò arpòs mach an Nosgnor; a l’é chiel ch’am salva. A l’é chiel e gnun d’àutri col ch’am goerna e am libera, ël castel anté ch’i peuss stene sicur a la sosta: gnun a podrà mai rablem-ne fòra. Fin-a a quand vojàutri, tùit ansema, i seguitereve a taché n’òm për campelo giù? I seve mach na màniga ‘d sassin. Për lor mi i smijo a na muraja lì lì për crolé o a na cinta ch’a stà pì nen drita, ma a l’é nen parèj! Lor a passo tut ël temp mach a studié com a podrìo buteme an dirota. A lor a-j pias fé ‘d trabucèt: mentre ch’a benedisso con la boca, drinta ‘d lor a maledisso. Ànima mia! Treuva tò arpòs mach an Nosgnor! Da chiel am ven la speransa. Mach chiel a l’é la rocafòrt ch’am salva, ël castel anté ch’i treuvo mia sosta: gnun-e tëmme! An Nosgnor i l’hai mia salvëssa e la glòria; a l’é chiel mia rocafòrt che gnun a la peul conquisté; mi i treuvo an Nosgnor mia sosta. Vojàutri ch’i seve sò pòpol, fideve sèmper ëd chiel! Duverté dë ‘dnans a chiel vòst cheur: Nosgnor a l’é nòstra sosta. J’òm a son mach ëd fum, ij mortaj a ‘mbreujo mach. Quand ch’a son peisà ‘nt la balansa, tùit ansema a son pì linger che l’aria. Buté pa vòstra fiùsa ‘nt lòn ch’i peude vagné con la violensa, fideve nen dij beni robà. S’a chërso le richësse, vòst cheur ch’as na taca pa! Nosgnor a l’ha parlà na vira e mi i l’hai capì doi ròbe: che chiel a l’é fòrt, e che l’amor a l’é ‘d Nosgnor, përchè ti t’arpaghe mincadun ëscond lòn ch’a fà”.
II. Giòna 3:1-10 – Conversion ëd Ninive e përdon divin
Buté an pé na siviltà fondà an sl’oposission doverta contra Nosgnor Dé e a le régole che Chiel a l’ha stabilì për na vita bon-a e armoniosa, a men-a sèmpe a la dëstrussion. I podoma pensé ch’a sìa nen parèj, ma j’arzultà ‘d na vita sensa Dé a son sèmpe catastròfich. J’amperi ‘d tute sòrte ch’a-i son ëstàit ant la stòria a son falì j’un dòp l’àutr malgré tute j’ambission ch’as na fasìo blaga. A costi amperi as adresso j’apel acorà a la conversion ch’a-j fan ij profeta d’Israel tanme Giòna. Bele se an sle prime a vorìa nen andeje, chiel a va ant la potenta e fosonanta sità ‘d Nìnive për nunsieje a soa gent e regensa ‘l giudissi ‘d condan-a ‘d Nosgnor ch’a-j sarìa tombaje adòss s’a fusso nen arpentisse da tute j’angiustissie e violense ch’a fasìo. Giòna a cherdìa che lor a sarìo mai arpentisse e cambià stra, ma sò apel a sarìa stàit arseivù bin . L’anunsi dla Paròla ‘d Nosgnor a l’é mai inùtil. Lòn che Dé as propon ed fé as compiss sèmpe, o a nòstra salvëssa o a nòst dëscapit.
“Costa paròla ‘d Nosgnor a l’é stàita adressà a Giòna për la sconda vira. “Àuss-te e và a Ninive, la granda sità e nonsje lòn ch’it dirai”. Anlora Giòna a l’é aussasse e a l’é andà a Ninive conform a la paròla ‘d Nosgnor. Ninive a l’era na sità granda dë ‘dnans a Nosgnor Dé, a tre giornà ‘d marcia. Giòna a l’é ancaminasse a travërsé la sità për na giornà ‘d camin e a predicava: “Ancora quaranta di e Ninive a sarà dësblà”. Ij sitadin ëd Ninive a l’han chërduje a Nosgnor e tuti, sgnor e pòver, a l’han proclamà ‘n digiun, a son vëstisse ‘d sach an segn ëd pentiment. Rivà la neuva fin-a al rè ‘d Ninive, chiel a l’é aussasse da sò tròno, a l’é gavasse ‘l mantel real, a l’é coatasse ‘d sach e a l’é setasse nt la sënner. Peui a l’é stàit proclamà a Ninive sto decret-sì, për comand dël rè e dij sò ufissiaj: “Òm e bestie, grand e cit, che a tasto gnente, cha vado nen an pastura, ch’a bèivo d’eva. Òm e bestie ch’as coato ‘d sach an segn ëd pentiment e ch’as invòca Dé con tute le fòrse; mincaun ch’as converta da soa cativa stra e da la violensa ch’a fà con soe man. Chi sà che Nosgnor a cambia nen lòn ch’a l’é proponusse ‘d fé, che an compassion-a, e ch’a fasa chité ‘l feu ‘d soa flin-a parèj che nojàutri i meuiroma nen?”. Nosgnor a l’ha vëddù soe euvre, visadì, ch’ a j’ero convërtisse da sò comportament gram, e Nosgnor a l’ha arnunsià a feje ‘l mal ch’a l’avìa mnassà e a l’ha acordaje soa grassia”.
III. 1 Corint 7:29-31
A-i son tante còse bon-e e util ant la vita, ma nojàutri i dovoma avèj ëd disserniment. A-i son ëd valor primari e ‘d valor secondari, ëd valor assolut e ‘d valor relativ, còse ch’a passo e còse ch’a resto. An cost ëpcit tòch ëd la litra ai Corint, l’Apòstol a fà l’esortassion a relativisé lòn che, ant la vita, bele ch’a sìa ‘d pèis, a l’é transitòri, provisòri, për tense strèit a lòn ch’a l’é permanent, durèivol, e ch’as treuva an Nosgnor. Ant j’arsorse dël Signor e Salvator Gesù Crist a son ël mej investiment ch’i podoma fé.
“Ma iv diso sossì, mè frej, che ‘l temp ch’an resta a l’é scursasse. Da adess an anans, che coj ch’a l’han na fomna, ch’a sio coma s’a l’avèisso nen; e coj ch’a pioro, coma s’a piorèisso nen; e coj ch’a son alégher, coma s’a fusso nen alégher; e coj ch’a cato, coma s’a l’avèisso gnente; coj ch’a dòvro dle còse dë sto mond, ch’a na sio nen tacà. An efet, ël mond coma ch’i lo conossòma a sarà bin tòst a la fin”.
IV. March 1:14 -20
L’apel al pentiment, ël “cambié vita” për conformela a la volontà arvelà ‘d Nosgnor, a fasìa part dël mëssagi, prima ‘d Gioann ël Batesator, peuj ëd Gesù, e pì tard, dij Sò apòstoj. Ël pentiment a l’é na ròba “ch’a costa” tant për coj ch’a la nunsio, che per coj ch’a l’arsèivo, përché a compòrta ‘d fòrte resistense tant an noi medésim che ant l’ambient anté ch’i vivoma. Ël pentiment, contut, a l’é na part indispensabil dl’Evangeli génit, cola bon-a neuva ch’a lassa nen ësté le còse coma ch’a stan, ma ch’a-j cangia.
“E dòp che Gioann a l’é stàit butà ‘n përzon, Gesù a l’é vnù an Galilea e a nunsiava l’Evangeli dël regn ëd Nosgnor. A disìa: “Ël temp a l’é compisse e ‘l regn ëd Nosgnor a l’é avzinasse: pentive e chërde a l’Evangeli”. Ant ël mentre ch’a marciava davzin al mar ëd Galilea, Gesù a vëdd Simon e Andrea sò frel ch’a campavo soe rèit ant ël mar, përchè a j’ero ‘d pëscador. E Gesù a-j dis: “Vnime dapress, e iv farai dventé pëscador ëd gent!”, e avenda sùbit lassà soe rèit, lor a-j son andaje dapress. Peui an passand da lì ‘n pòch pì anans, Gesù a vëd Giaco, ël fieul ëd Zebedé e Gioann, sò frel, ch’a taconavo soe rèit ant la barca. E sùbit a l’ha ciamaje, e lor, an chitand sò pare Zebedé ant la barca con ij sò ovrié, a son andaje dapress”.
Orassion
Nosgnor! Dane la grassia ‘d rësponde pront a l’apel ëd nòstr Salvator Gesù Crist, e ‘d nunsié a tuti la Bon-a Neuva dla salvëssa ch’a l’ha procurane, për che nojàutri e ‘l mond antregh a peussa rendse cont ëd la glòria ‘d soe euvre maravijose; ch’a viv e regna con ti e con lë Spirit Sant, un sol Dé, pr’ ij sécoj dij sécoj. Amen.
Leave a Reply