Leture bìbliche për Duminica 28 ‘d giugn 2020

Duminica 28 giugn 2020 – Quarta Duminica apress la Pancòsta

Leture bìbliche: Salm 13; Génesi 22:1-14; Roman 6:12-23; Maté 10:40-42

La Bibia antrega an presenta d’òm e ‘d fomne che, malgré tuti ij sò difèt ëd lor, a son ëstàit sernù per grassia ‘d Nosgnor a esse ‘d portavos autorèivol e ispirà dla Paròla ‘d Dé. Quand ch’i lesoma soe vicende ‘d lor e ch’i arseivòma con fiusa le paròle che lor an trasmëtto, nojàutri i na soma inflensà e i soma portà a pijé part ëd na stòria ch’as dësvlopa bin dëdlà ‘d sò temp, la stòria dël pòpol ëd Dé. La prima e la sconda letura (ël Salm 13 e Génesi 22) an parla dij giust ch’a ubidisso a Nosgnor an minca na circostansa. Ël giust, an efet, as fida ‘d Dé e a-j ubidiss sèmpe, fin-a ant ël cas che la situassion per chiel, da la mira uman-a a podrìa disse disperà. Bele se a podèissa nen comprende ‘l sens ‘d lòn ch’a-j càpita, chiel a ubidiss con fede, përchè a ‘rconòss che Nosgnor “a sà sèmpe lòn ch’a fà” e che, ant ij sò propòsit, a-i é sèmpe na rason bon-a e giusta. Ël capitol 6 dla littera ai cristian ëd Roma an parla coma ‘l cristian as buta volenté al servissi ‘d Nosgnor. L’ùltima letura, a la fin dël capitol 10 ëd Maté, a buta an evidensa l’onor ch’a l’é staje acordà a j’apòstoj e ai profeta biblich coma d’ambassador për Nosgnor, e dl’onor ch’a ‘rseivran coj ch’a-j dan da ment a la Paròla che lor a trasmëtto.

I.

Ël Salm sernù për costa duminica a l’é na pcita orassion ëd David. La situassion ch’a na fà la dëscrission, a l’era cola che chiel midem a l’era trovassje, opura un-a d’un chërdent ch’as na sentiva compagn: cola ‘d trovesse an privo ‘d mòrt. A jë smija che Nosgnor a l’era dësmentiasse ‘d chiel, coma se Nosgnor a l’avèissa d’àutr da fé e a podèissa o a volèissa pa ocupesse ‘d chiel. “Nò,” chiel a dis a Nosgnor, “lassa nen che ij mè e ij tò nemis a vincc-o e a penso d’esse ij pì fòrt”. A l’é parèj che ‘l salmista a fà sté ciuto ij sò pensé dësfaitista, s’arcòrda dle promësse che Nosgnor a l’ha fàit ai sò e a fortiss soa fiusa che chiel a sarà salvà përchè Dé a resta fedel a soe promësse.

“Nosgnor! It ses dësmentiate ‘d mi! Fin-a a quand é-lo che sta situassion-sì a durerà? Fin-a a quand é-lo ch’i varderas da n’àutra banda e ch’it ancorze nen che mi i son belessì parèj? Fin-a quand ch’i l’avrai ‘d porté an mia ànima csi tanta angossa e ‘d sagrin tut ël dì! Fin-a a quand ch’i l’avrai da soporté che ij mè nemis a l’abio da prevalèj dzura ‘d mi? Nosgnor, mè Dé! Virte e rëspondme! Ampiniss ëd ciàir ij mè euj, dësnò i meuiro. Lassa nen che ij mè nemis as arlegro pì nen e ch’a diso: “I l’oma vinciulo!”. Lassa nen che ij mè aversari as arlegro ‘d vëdd-me tombé. Malgré tut lòn I l’hai fiusa che tò amor anvers ëd mi a vnirà mai a manch. I sarai mi pitòst a arlegreme përchè ch’it l’has liberame. I sai ch’a vnirà tòst ël dì ch’i canterai a Nosgnor për tut ël bin che chiel a l’ha fame!” (Salm 13).

II.

La sconda letura bìblica ch’i foma ancheuj a l’é l’episòdi famos dël sacrifissi d’Isach, na preuva bin afrosa për ël patriarca Abraham. Chiel a l’avìa tant ësperà ‘d podej avèj un fieul, Nosgnor a l’avìa promëttujlo. Abraham e Sara a dventavo sèmpe pì vej e cola masnà a vnisìa mai. Che bela surprèisa che Sara, un bel dì a resta ansenta e a sò temp a parturiss Isach. A-i vorìa pròpi bin a sò fieul. Un dì, contut, Nosgnor a lo ciama e a-j dis che col fieul chiel a lo veul andre! Ch’a l’ha da sacrifichelo e felo meuire! Abraham a peul nen chërdje. Ma coma? Pura Abraham, bele s’a-j ës-ciapa ‘l cheur, a dis: “Va bin. I capisso nen ël motiv, ma s’it lo dise ti, a va bin parèj. A-i sarà ‘n bon motiv”. Abraham a dimostra parèj soa fede sensa condission. A l’ùltim moment, Nosgnor a lo ferma. Isach a meuirerà pa e, a sò pòst, a treuva pr’ ël sacrifissi un moton. An comentand ës epìsòdi, ël Testament Neuv a dis: “ Al’é grassie a la fej che Abraham, butà a la preuva, a l’ha smonù Isach an sacrifissi. A l’era sò fieul ùnich ch’a l’avìa smonù, combin ch’a l’avèissa arseivù le promësse, Nosgnor a l’avìa dije: “La dissendensa ch’a porterà tò nòm a sarà cola d’Isach”. Abraham, contut, a l’avìa fàit ël rasonament che Nosgnor a l’avrìa bin podù arsussitelo dai mòrt; e a l’é stane, an efet, na sòrt d’arsurression, la manera ch’a l’ha vëduss-lo dé andaré” (Ebreo 11:17-19).

Ël sacrifissi d’Isach “Apress dë sti aveniment-sì, Nosgnor a l’ha butà a la preuva Abraham e a l’ha dije: “Abraham! Abraham!”. A l’ha rëspondù: “Vardme sì”. Nosgnor a l’ha dije: “Pija tò fieul, tò fieul ùnich ch’it jë veule bin, Isach. Va ant ël teritori ‘d Morija e smonlo an sacrifissi complet ansima a la montagna che mi it mostrerai”. L’indoman, Abraham a l’é aussasse ‘d prima matin, a l’ha anslà l’aso, a l’ha pijà con chiel doi servitor e ‘l fieul Isach, a l’ha s-ciapà ‘l bòsch për ël sacrifissi complet e a l’é butasse an viagi anvers al leugh che Nosgnor a l’avia mostraje. Ël ters dì, Abraham a l’ha aussà j’euj e da lontan a l’ha vëddù col pòst. Antlora Abraham a l’ha dije ai sò servitor: “Fërmeve ambelessì con l’aso; mi e mè fieul i androma fin-a là ansima, is prostërneroma për adoré Nosgnor e peui i torneroma da vojàutri”.

Abraham a l’ha pijà ‘l bòsch dl’olocàust e a l’ha carialo an sël fieul Isach, a l’ha pijà la brasa për ël feu e ‘l cotel, peui a l’han seguità tùit e doi ansema. Isach a l’ha dit a sò pare “Scota, pare”. Abraham a l’ha rësponduje: “Che veus-to, car ël mè fieul?”. A l’ha dije Isach: “I l’oma ‘l feu e ‘l bòsch për l’olocàust, ma andova ch’a l’é ‘l babero për l’olocàust?”. Abraham a l’ha rësponduje: “Car ël mè fieul! A sarà Nosgnor medésim a provëdde ‘l bebero për l’olocàust!”. Parèj a son rivà al leugh che Nosgnor a l’avìa mostraje. Ambelelì Abraham a l’ha tirà sù n’autar ëd pere, a l’ha piassaje ‘l bòsch. Peui a l’ha gropà ‘l fieul Isach e a l’ha posalo an sl’autar, dzura ‘l bòsch. Peui Abraham a l’ha dëstendù la man e a l’ha pijà ‘l cotel për sacrifiché sò fieul. Ma l’àngel ëd Nosgnor a l’ha ciamalo dal cél e a l’ha dije: “Abraham! Abraham!”. Chiel a l’ha rësponduje: “I son sì”. L’àngel a l’ha dije: “Àussa pa la man contra ‘l fieul e faje gnun mal! Adess i sai che ti ‘t l’has timor ëd Nosgnor e it l’has nen arfudame tò fieul, tò fieul ùnich”.

Antlora Abraham a l’ha aussà j’euj e a l’ha vëddù ‘n moton angavignà con ij còrn ant un busson. Abraham a l’é andàit a pijé ‘l moton e a l’ha smonulo an sacrifissi complet an leu dël fieul. Abraham a l’ha ciamà col pòst-lì: “Nosgnor a proved”. A l’é për lòn che ancheuj ancora as dis: ‘An sla montagna Nosgnor a proved’” (Génesi 22:1-14).

III.

La përson-a che Nosgnor a l’ha ciamala për fé part dij sò, grassie a l’ëuvra ‘d salvassion ëd Gesù Crist, e che për lòn a l’é stàita riscatà da serve al pëccà e a la mòrt, as buta bin volenté al sërvissi dla càusa ‘d Dé an ës mond. A na tal përson-a a-j vnirìa gnanca an ment ëd torna fé lòn ch’a fasìa na vòlta e che a Nosgnor a-j dëspias. Con tut ël cheur, còrp, ment e ànima adess a veul dé soa contribussion ativa al progress dël regn ëd Nosgnor an ës mond e a soa vitòria final contra ‘mal. Sossì a l’é lòn che a dà espression l’apòstol Pàul ant ël tòch ëd soa litra ai Roman ch’i andoma a lese adess.

“Ch’a regna donca pì nen ël pecà ant ël vòst còrp mortal; sogeteve nen a j’anvìe ch’a l’ha për lòn ch’a l’é pecà. Fé che gnun-a part ëd vòst còrp a vnissa në strument dël mal al servissi dël pecà. A l’opòst, smonve a Nosgnor coma ‘d gent ch’a l’é passà da la mòrt a la vita; fé che le part ëd vòst còrp a sìo al servissi ‘d Nosgnor coma djë strument për fé ‘l bin. Ël pecà a l’é pì nen vòst padron, përchè i vive pì nen sota la Lej, ma sota la grassia. Podrio-ne dì, antlora, che an essend pì nen sota la Lej ma sota la grassia, i l’oma la licensa ‘d peché? Ëd gnun-a manera! I seve pro bin che s’i sernoma ‘d fé ubidiensa a quaidun, i dventoma ij sò s-ciav. S’ an sogeta al pecà lolì a pòrta mach a la mòrt, ma sogetesse a Nosgnor a pòrta a vive ‘d manera giusta. Vojàutri i j’ere dë s-ciav dël pecà, ma i l’eve fàit ubidiensa dal fond dël cheur a la dotrin-a ch’i l’hai mostrave. Rendomne grassie a Nosgnor! Parèj, lìber da la s-ciavensa al pecà, i seve passà al servissi dla giustissia ‘d Nosgnor. A l’é për motiv ëd la dëbolëssa ‘d vòstra natura uman-a ch’i deuvro la figura dla s-ciavensa mach për giuteve a comprendlo mej. A j’era ‘n temp che, coma dë s-ciav, i j’ere al servissi dl’impurità e dl’ingiustissia e i l’avìe na condòta vërgognosa. Nopà, adess i l’eve da smonve coma dë s-ciav al servissi dla giustissia ‘d Nosgnor e d’avèj na condòta santa. Damentre ch’i j’ere dë s-ciav dël pecà, i j’ere lìber da l’òbligh ëd fé lòn ch’a l’é giust. Che frut é-lo donca ch’a n’avìe, antlora, da le còse che adess av fan onta? Sensa dubi a j’ero ‘d ròbe ch’av mnavo a la mòrt. Ma adess ch’i seve liberà dal pecà e sërvent ëd Nosgnor, ël frut ch’i n’eve a l’é na vita santa ch’a vë mnerà a la vita eterna. Përchè la paga ch’a dà ‘l pecà a l’é la mòrt, ma ‘l don che Nosgnor an fà an Gesù Crist, Nosgnor, a l’é la vita eterna” (Roman 6:12-23).

IV.

La quarta e ùltima letura bìblica d’ancheuj, ciapà da la fin dël capitol 10 ëd Maté, an presenta la granda dignità conferìa da Nosgnor a j’apòstoj dël Crist che, coma ij profeta dël Testament Vej, a dvento ij portavos, j’ambassador ufissiaj ëd Dé an cost mond, ij privilegià ch’a pòrto soa volontà. Coj ch’a-j dan onor an arseivènd soa paròla ‘d lor coma la paròla medésima ‘d Nosgnor, a mancheran pa d’arsèjv-ne na granda arcompensa. Sto-sì a l’é lòn ch’i dovoma chërde për la Bibia midema, anté che ij sò scritor an pòrto pa soa opinion ëd lor, ma la Paròla ‘d Nosgnor, ch’a l’é  sèmpe vàlida an tùit ij temp e leu.

L’arcompensa. “Col ch’a arsèiv vojàutri, a arsèiv mi, e col ch’am arsèiv a ‘rsèiv col ch’a l’ha mandame. Col ch’a ‘rsèiv un profeta pròpe përché a l’é ‘n profeta, a ‘rseivrà l’arcompensa d’un profeta, e col ch’a ‘rsèiv n’òm giust pròpe përché a l’é n’òm giust, a ‘rseivrà l’arcompensa d’un òm giust. E chichessia ch’a l’avrà dàit da bèive mach un bicer d’eva frësca a un ëd costi pcit përchè a l’é un ëd mè dissépoj, iv diso an vrità ch’a perdrà nen soa ‘rcompensa” (Maté 10:40-42).

Orassion

Nosgnor! Fà che noi i l’àbia sèmper d’amor e ‘d riverensa për Tò Nòm sant, përché Ti ‘t ch’ it ses mai strach ëd giuté e governé coj ch’it l’has butà dzura ‘l fondament frem ëd Toa misericòrdia; për Gesù Crist, nòst Signor, ch’a viv e regna con Ti e con lë Spirit Sant, un sol Dé, pr’ ij sécoj dij sécoj. Amen.